Kva kan vere årsak til ”Psykose”, ”Bipolar” og ”Schizofreni”? –Og kan dette fenomenet medisinerast?

For meg er diagnoser ein beskrivelse av symptom jamf. ICD. (Internasjonal klassifisering av diagnoser) Kan ein psykiater eigentlig forstå korleis pasienten har det? Eller gjer psykiater pasienten til eit  objekt? Mitt ønske er å bli møtt med ei fenomenologisk tilnærming der eg er subjekt i eige liv. Eg har særlig behov for dette i krise.

 Symptom som uttrykk for mestringsstrategier.

Mestringsstrategier som kan forståast ut frå ei psykodynamisk tilnærming. I psykiatrien i dag er det faglig korrekt med ei tilnærminga ut frå ein biopsykososial modell.  I akuttpsykiatrien står ofte den biomedisinske tilnærminga sterkare enn det psykologiske/sosialfaglige.

Eg står faglig støtt i ei humanistisk tilnærming i faget, tufta på ein psykodynamisk forståelse. I møtet med pasienter jobber eg ut frå ei fenomenologisk tilnærming til pasienten der relasjon og kunnskap er mine redskap for å skape forståelse i pasienten.

 Min kompetanse har eg erverva over år. Psykolog Bjarte Rekdal, forfatter av boka ”Det umedvitne språket” var min lærer, livberande  relasjon og psykolog i Volda då eg gjekk Barnevernspedagogstudiet. Mitt største iatrogene traume har eg frå innleggelse i psykiatrien i 1989.  Han tok meg mellom anna med til ”Lacan si verd” i Frankrike i 1990. (Studietur til institusjonen Bonneuil i Paris; for meg den første medikamentfrie institusjonen for barn og unge. Dette har prega meg og gitt meg styrke i mine valg)  I avsluttande oppgåve skreiv eg om utvikling av forsvarsmekanismer knytta til barnet sin alder, med utgangspunkt i Anna Freud sin teori. Ved avsluttende oppgåve v/Spesialpedagogikk 2. avdeling i 1998 hadde eg fokus på korleis ein kan tilrettelegge for at små barn internaliserer og slik gradvis utvikler seg mot eit integrert ”selv” i alderen 0-3 år. I juni i 2019 vart eg godkjent Traumeterapeut IoPT. Oppgåva har tittelen ”Det vesle barnet” Gjennom Franz Ruppert sin teori har eg funne det verdifulle at han tek med tida frå unnfangelsen, tida i mor sitt liv. Han har og fokus på generasjonsoverførte traumer. For meg har dette vore vesentlig for å finne forståelse i meg.

Kan ei grundig utviklingsanamnese/traumebiografi frå unnfangelse til ca 3 år i samarbeid med pasient og pårørende/mor skape forståelse og endring i pasienten?

Kan traumatiserende hendingar hos mor eller hos barnet i det førspråklige stadiet vere årsak til sårbarheit som voksen dersom ein i krise -som voksen, kjem i kontakt med språklause traumatiserende kjensler frå tidlig fase, frå 0 til 3 år?

Min erkjennelse er at sorg og frykt kan gjere at eg ”forsvinner” inn i ”forvirring” som ein mestringsstrategi. Gjennom eigen terapi i prosess ved Institutt for traumearbeid IoPT Oslo i videreutdanning over to år, har eg funne forståelse i at der er ein samanheng mellom kjensler svært tidlig i livet mitt og mi sårbarheit som voksen.  Eg mista morfar då eg var sju måneder i mors liv, med alt det innebar.

Mi undring er om dette er nøkkelen for å forstå? Kan sårbarheita vår handle om opplevinger i det førspråklige stadiet i mor og/eller i barnet? I krise ser eg i eit bildespråk, og eg ”ser” og ved kjensler og intuisjon. Orda kan vere vanskelig å finne for å beskrive denne røyndomen.

Korleis blir dette perspektivet ivareteke i akuttpsykiatrien i dag?

NORMENT: Norsk senter for forskning på mentale lidelser er langt på veg det senteret som legg premiss og er leverandører for ei biomedisinsk tilnærming til faget i Norge. Frå heimesida til Norment kan ein lese:

”Det overordnede målet med forskningen ved NORMENT er å finne svar på hvorfor noen mennesker utvikler alvorlige psykiske lidelser.”  Dei har fire underpunkt: Genetikk, hjerneavbildning, sjukdomsutvikling og klinisk intervensjon. Den siste er fulgt opp med eit bilde av medikament/tabletter.

For meg står forskninga til NORMENT for ei tilnærming som gir lite håp for meg og for komande generasjoner. Ut frå eit kvinneperspektiv og med den erfaring og fagkunnskap eg har aksepterer eg ikkje tilnærminga til NORMENT. Genetikk/Hjerneavbildning/Sjukdomsutvikling og Medikament er i tråd med den biomedisinske tilnærminga frå ei anna tid, då menn eigde språket og forståelsen.  Det er ei objektiviserande tilnærming som vi pasientane har fått nok av.

Arnulf Kolstad m/fleire

I boka ”Grunnlagsproblemer i vitenskapene om mennesket”i artikkelen til Arnulf Kolstad ”Ny kunnskap om hjernen og genene –konsekvenser for behandling av psykiske lidelser” slår Kolstad fast at teorien om kjemisk ubalanse i hjernen er tilbakevist. Om genetiske faktorer skriver Kolstad at gener og miljø samhandler på alle trinn i hjernens utvikling. Genene sitt bidrag til hjerna og bevisstheita si utvikling opererer ikkje uavhengig av miljøet. Han skriver:

”Det eksterne miljøet, så vel som det interne kroppsmiljøet med for eksempel hormoner, påvirker hvilke av de titusener av gener som aktiveres, hvilken funksjon de har, og hvordan de derfor skal påvirke dannelsen av blant annet det nevrologiske nettverket i hjernen. Generelt sett har genene stor innflytelse på dannelsen av hjernecellene og for koblinger mellom dem i svangerskapsperioden. Denne grunnleggende strukturen representerer de ´lavere instinktive funksjonene´ som mennesket deler med andre dyr, og før de nevrale nettverkene for språk og utvikling er fullt utviklet. Erfaring og annen ytre påvirkning fra miljøet bidrar til å finjustere koblingene, tilpasse seg det spesifikke miljøet (Geografisk, kulturelt, sosialt) og etablere språkfunksjonen.” (Grunnlagsproblemer i vitenskapene om mennesket, Kolstad s. 51-52)

Anne Luise Kirkengen/Ane Brandtzæg Næss med boka ”Hvordan krenkede barn blir syke voksne”, og Franz Ruppert sin teori og forfatterskap bygger opp under det Kolstad skriv. Korleis mennesket reagerer i ei livskrise kan vere ulik ut frå mennesket sine erfaringer, kva integritet (intakt, usåret, udelt) den enkelte har. (Kirkengen sin definisjon av integritet) Dette er ikkje ny kunnskap men ein viktig faktor å ta med inn i ei humanistisk og fenomenologisk tilnærming.

Svært mange pasienter i psykisk helsevern har opplevd seksuelle overgrep. Men er dette årsak til diagnosene psykose, bipolar og schizofreni? ? For meg blir dette ei for grunn årsaksforklaring? -Mitt spørsmål er kva skjedde før misbruket? Korleis var tilknytninga og alt det vi veit det vesle barnet har behov for frå unnfangelsen? Før overgrepa?

Det å knytte tidlige opplevinger 0-3 år –det vi sansa, opp mot kjensler som var der ved inngangen til krise som voksen –og ilag med pasient og pårørende vurdere om der er ein samanheng opplever vi sjelden i akuttpsykiatrien i dag.

Håpet.

Bjarte Rekdal med boka ”Det umedvitne språket” forsto dette på eit ut frå ein psykodynamisk tradisjon.  Han sa at vi som pasienter har eit valg.

Professor Franz Ruppert sin teori bygger på ei psykodynamisk tilnærming. Den har fokus på barnet frå tilblivelsen i si tilnærming. Var barnet ønska, elska og beskytta er grunnleggende i forståelsen for kven vi er. I prosess jobber vi mykje med ”Eg” og ”Vil”. Og som voksen kan vi –berre vi; ønske, elske og beskytte det vesle barnet vi eingong var. Korleis var tida i mors liv, fødsel? Korleis var symbiosa med mor, og korleis danna vi eit ”eg” i spegelstadiet. Kva forma viljen vår? Kva forutsetningar har vi? Kva familietradisjoner har vi, er vi fødde inn i familietraumer/generasjonsoverførte traumer, -og korleis har dette prega oss? Gjennom prosess og forståelse for barn sine behov kan vi få ein forståelse for kvifor vi har valgt våre mestringsstrategier i overlevelse. Kvifor og korleis  har vi utvikla ein traumebiografi?

Målet med Franz Ruppert sin teori og metode er å gi redskap for forståelse slik at vi kan stå i våre sunne deler.

Mestringsstrategien min var eit bildespråk, intuisjon og sansing i krise. Det var vanskelig å finne språket for å formidle det som kom. Min tanke er at det knytta meg til ei tid/opplevinger før språket. Ein regresjon i kjenslelivet til tida før språket, samstundes som vi er prega av alt det vi har opplevd i livet vårt. Vi kan og har direkte regresjon tilbake til bestemte hendingar.

I møte med pasienter og pårørende finn vi ofte eit kjernetraume som gjev gjenklang i pasienten sin forståelse.  Mi tru er at det er hit vi må ta med pasienten for å gjere heil.

Det som går i mor går i barnet. I den første fasa etter fødsel er barnet i symbiose med mor. Før det gradvis danner eit ”jeg”, og internaliserer det som blir seg.

Tradisjonelt er vi redde for å ”støte” mor. I mi tilnærming med IoPT har eg to gonger holdt foredrag til pårørende av psykiatriske pasienter. Der eg stiller spørsmål: Korleis var graviditeten, fødsel og tida etterpå. Eg blir ”overfalt” av mødre etter foredraget som ønsker å formidle, og dei har alle uten unntak spørsmål i seg om kvifor psykiatrien aldri har spurt dei om dette. Dette handler ikkje om legge skuld på nokon, men eit genuint ønske om å søke forståelse for å finne rom for endring i pasienten.

Diagnosene er for meg ei samling symptom ut frå ein biomedisinsk tankegang. Mi tru er at det som skjer inni pasienten er individuelt ut frå kva pasienten har internalisert i seg, kva opplevinger pasienten har og i kva kontekst fenomenet oppstår.  Vi må undre oss. Kven er eg, kva er historia mi, kan eg finne forståelse for å gjere endring? Dette tek tid, kan involvere pårørende/mor og gi pasienten autonomien tilbake!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

I dag vil eg dele utdrag frå eit foredrag eg har som heiter ”Mamma på tvang”

Eg forteller her om korleis det var for meg i 2016, under min siste innleggelse. Eg beskriver ein helgepermisjon. Kven skulle eg snakka til? Kven skulle eg bedt om hjelp frå? To gonger i livet har eg hatt tanker om at eg ikkje klarer meir, og begge gonger har det vore knytta opp mot den behandlinga psykisk helsevern har gitt meg. Første gong i 1991 då var eg viss på at eg ikkje ville overleve ein innleggelse til etter neddopinga eg overlevde i 1989. Og i 2016.

Lite har endra seg på desse åra, kanskje var det enda tøffere å vere pasient i 2016? Meir tvangsmedisinering, meir beltesenger, meir isolat? Eller kanskje virka det slik fordi det var meir svingdørspasienter? –Mange av dei var unge.

Noko er riv ruskende gale, og så lenge vi har fokus på sjukdomsmodellen, medikament framfor det gode møtet, trygge rammer og omsorg så blir dette ikkje bedre. Erna seier vi må undersøke grunnen til så mange sjølvmord? Møt mennesker med respekt! For meg var det finaste i talen til Maud at ho fekk fram den gode faren! Diamanten vi alle er som mennesker! Normaliteten vi alle er.

Utdrag frå ”Mamma på Tvang:”

”Denne gongen var eg inne i tre måneder. Det var ikkje ein god opplevelse. Då eg kom heim brukte eg tid på å kome til hektene igjen. Svein Haugsgjerd skriv i boka Miljøterapi ved psykoser at –”å gjennomgå ei psykose er som å oppleve eit indre jordskjelv. Det tek tid å restituere seg.” Eg søkte uføretrygd, og trudde ikkje at eg nokon gong ville kome tilbake til arbeidslivet. For jenta mi var det ikkje kjekt. Eg fungerte i høve til hus og heim, men eg var ikkje akkurat lystig og glad. Eg hadde heller ikkje førerkort.

Men gradvis klarte eg å løfte blikket å sjå framover igjen. Og hausten 2016 bestemte eg meg for at dette livet eg då levde var kjedelig. Eg ville meir. Og eg ville og engasjere meg i høve til psykiatriske pasienter sine vilkår. Dette snakka eg gjennom med døtra mi, og ho er enig med meg. Skamma i forhold til psykiatrien er ikkje mi. Eg er i dag i full jobb igjen og eg er engasjert. Og ho er stolt av meg.

Døtra mi seier at etter innleggelser så er det alltid vanskelig fram til vi har vår første krangel. Det er som vi går litt på tå? Men når vi kan krangle då er vi tilbake på normalen… Det høyrest ut som om vi krangler mykje, men det gjer vi altså ikkje. Vi har mykje latter, røff humor og gode samtaler. Og vi klemmer mykje og er nære.

I 2016 fekk eg/måtte eg ta permisjon etter seks dager på isolat uten utgang. Helgaperm. Eg valgte då å ikkje reise heim. Eg var så sliten etter ”behandlinga” at eg visste at eg berre ville blitt sittende heime å grine. Og det ønska eg ikkje at døtra mi skulle oppleve. Eg la meg inn på hotell og fekk rom i 5. Etg. Den helga var eg nokre gonger ut på verandaen og såg ned. Heldigvis valgte eg å leve vidare. Eg er mamma. Eg gjekk rundt som ein zombie i Molde, spiste god mat og sov meg gjennom helga. Dette var etter siste runde med Nevroleptika på tvang under den innleggelsen. Og eg var så vesa i haudet at eg presterte å gå frå regninga då eg på dagen var ute å spiste lunsj! Dette gjer eg vanligvis ikkje… Eg kom på det ut på kvelden, gjekk tilbake, beklaga og betalte… Det var pinlig.

I journalen min står det at eg ikkje er voldelig og at eg er ikkje suicidal. Men eg har fått mine doser med tvangsmedisinering og isolat over ei periode på 30 år. Sikkert nok til å ta livet av ein hest.  Ja, det kan eg faktisk ikkje vite… Men: På utsida av den lukka psykiatrien har eg valgt å leve medisinfri. Eg har sett kva Nevroleptika brukt over tid har gjort med min generasjon pasienter. Og galskapen er at dei Nasjonale retningslinjene ved psykose seier at ein skal bruke Nevroleptika over ei periode på 1 til 5 år i etterkant av psykose.. Eg veit at då ville eg mista meg sjølv.

 

Men eg vart mamma. Eg hadde eit godt grunnlag frå barndomsheimen min, samt frå utdanninga ved barnevern i Volda.  Eg har alltid vore oppteken av dei tre første åra i barn sine liv, og det grunnlaget ein legg då i høve til identitet og tilknytning. Og eg veit at jenta mi har eit godt og trygt fundament. Dette gjer henne forhåpentligvis robust i møte med vansker seinare i livet. Eg trur ikkje ”psykisk sjukdom” er genetisk. Eg trur psykisk krise springer ut frå traumer, som ein overlevelsesstrategi. Diagnoser er for meg berre beskrivelse av symptom, og seier lite om årsaka til krisa den enkelte opplever.

Døtra mi seier at eg alltid har vore flink til å informere henne om viktige ting på rett tidspunkt i riktig alder. På ein god måte. Har ho spurt så har ho fått svar. Ho har ikkje gått rundt å vore redd for at eg skulle bli rar igjen i det daglige. Men ho brukte tid for å flytte heimafrå for å bli student etter den siste runda mi i den lukka psykiatrien i 2016. Dette har vi snakka om, og ho har fått tid. Ho måtte kjenne seg trygg.  Ho måtte vite kven som skulle ivareta meg om eg kom i krise igjen. Det har eg ordna med ei venninde som er sjukepleier og fastlegen vår er informert.

Eg har blitt god på sikkerheitsnett. Og kan det trygge døtra mi så er det det viktigaste.”

 

 

Eg har ei bok som heiter ”Dødlig psykiatri og organisert fornektelse” av Peter C. Gøtzsche. Og ei anna som heiter ”Dødelig terapi, innsikt til utsikt” av Ellen Kolsrud Finnøy. Eg anbefaler begge bøkene!

I tillegg har eg mange bøker som gir innsikt i høve til barn og barn sine behov frå tida i mors mage, identitetsdanning, tilknytning m.v.

Det er dette som er faget mitt. Og eg finner ein verdi i å gå i samtale med pasienter der vi reflekterer rundt traumebiografien til den enkelte. Det er viktig for meg at det ikkje er min forståelse som er sanninga. Det er den andre som skal finne gjenklang og finne veg til endring… Dette er ein prosess i den andre, som må få tid.

Min opplevelse i psykose var at identiteten min vart utrygg.  Eg holdt fast på navnet mitt, slik at dei fleste som var innom avdelinga fekk med seg det.  Navnet var eg trygg på.  Men ellers så var det lite som var trygt inne i den lukka psykiatrien og i meg sjølv. Rammene mellom meg og omgivelsane var på eit vis viska ut? Eg visste kvar eg var reint fysisk, men syna og kjenslene mine for vide. Kan det vere slik at omgivelsane eg var i for meg er så skremande at eg reiste lenger inn i mitt indre eksil? Lenger ut i syna og kjenslene?

Kan tvangspsykiatrien gjere meg meir psykotisk?

Min kortaste innleggelse hadde eg i Tromsø i 1994. Eg var då inne i 20 dager. Eg vart møtt med det som den gongen vart kalla Reflekterende team. Psykiater kom innom meg daglig og tema var ikkje medikament. Tvert imot; dei såg kor redd eg var sprøyter. Dei iverksette ei tvangsmedisinering etter råd frå psykiatrien i Møre og Romsdal. Dei fatta enkeltvedtak, men stoppa. Dei jobba ut mot familie og kollegaer og fann grunnen til  kvifor eg hadde ein realitetsbrist. Eg fekk ligge i ro på ei god skjerming, ivaretatt av trygge pleiere; I Tromsø var eg ”Gipsy” og låg rundt ”bålet” i ro og reflekterte over livet…. –Eg ville ikkje ligge på rommet første del av oppholdet fordi eg trudde det var laser i lysrøra… -Og dette var heilt ok. Ingen tvang meg tilbake til rommet. Ingen tvang meg tilbake til virkeligheita. Psykiateren var ein kloke mann og han holdt meg oppdatert heile vegen om sine tanker og sine refleksjoner etterkvart som han vart kjent med meg og historia mi ut frå opplysninger dei innhenta. Han normaliserte. Dette er einaste gongen familia mi har blitt involvert av psykiateren. Psykiateren ringte og snakka med dei i over ein time…

20 dager innlagt, og ute i det fri i 11 år i etterkant. Takk Tromsø fordi dokke gav meg håpet, mot og styrke. Den biomedisinske psykiatrien i Møre og Romsdal har ikkje klart å knuse meg.

I 2016 –min siste innleggelse vart eg tvangsmedisinert i tre måneder, då fekk psykologen meg over på frivillig paragraf. -Og eg skreiv meg ut før dei neste sprøytene kom.   Eg fekk Xeplion, fire sprøyter. Samt Orfiril…. Mikstur. ( eg har aldri hatt kramper/epilepsi) Alternativet var sprøyter med Zyprexa.  Denne gongen valgte eg å stå på eigne bein ved kvar tvangsmedisinering. Eg drog ned buksa mi og tok imot sprøytene. Eg veit ikkje kven som var i rommet, kven som sette sprøytene.  Eg hadde tunnelsyn. Men eg orka ikkje å sloss meir. Eg er ei voksa dame! Ved alle tidligare innleggelser har eg blitt lagt ned av fire -fem miljøterapeutisk personale, ein har dratt ned buksa mi og ein har sett sprøytene.  Under denne innleggelsen fekk eg virkelig kjenne på kor redd eg er, kor skada eg er.  Då eg fekk siste sprøytene var eg sikker på at beina ikkje kom til å klare å bere meg. Men som den vesle bjørnen eg er så sto eg, som ein påle! Dette er min PTSD og eg trur eg skal dø når sprøytene kjem.

Siste sprøytene fekk eg etter at eg hadde klaga til Fylkeslegen i høve til tvangsmedisineringa. Eg fekk ikkje medhold som vanlig. Dette til tross for at Fylkeslegen fann meg rolig og realitetsorientert med god innsikt i situasjonen min –samt at eg hadde god oversikt over eiga historie.  Men ut frå dei ”Nasjonale retningslinjene for psykose” så skal/bør pasienter stå på Nevroleptika i 1 til 5 år –og dette var nok Fylkeslegen sitt faglige grunnlag for å ikkje gi meg medhold?  Eg er for øvrig meir enn kritisk til nevnte retningslinjer.

Etter siste sprøytene vart eg sett på isolat. Frå fredag til torsdag. Eg fekk ikkje gå ut av rommet. Døra var ofte lukka og stengt frå utsida ved at vaktene sat framom døra. Dette er svært krenkende og uforståelig for meg. Eg er ikkje voldelig anna enn i tvangsmedisineringssituasjoner. –Men ikkje under dette oppholdet, då eg valgte å dra ned buksa sjølv.  Klart eg var sint –med rette -fordi eg ikkje fekk medhold av Fylkeslegen. Men eg var ikkje voldelig. Eg er snill av natur. Eg kjenner meg tilintetgjort som menneske på isolat, og korleis skal eg bli frisk? Eg som trur på relasjonen som redskap og forståelse som metode? Eg bruker svært mykje energi på isolat for å oppnå kontakt med dei på utsida. Eg blir svært sliten av å vere dyr i bur. Dette er behandlinga vi blir utsett for i psykiatrien. I tillegg så høyrer ein hyl og brøl frå andre, noko som uroer. Ein ser beltesenga og/eller at ungdomen som har rommet vis a vis blir lagt i golvet. Ein høyrer hodedunking frå pasient nr. tre på skjerminga.  Dette gjer meg sliten og redd -for dei unge. Dei har det kanskje verre i dag i den lukka psykiatrien, enn det eg møtte, som ung i 1988.  Mi erfaring frå 2016 var at det var meir tvangsmedisinering, meir beltelegging, meir isolat og ein ECT pasient: ut på båre og inn på båre. Dette skaper redsel.  Det skaper uro i meg, og kva dei unge uerfarne som kjem inn må føle kan eg berre tenke meg til. Eg husker redselen min i 1988.

Etter 6 døgn på isolat uten utgang, fekk eg utgang torsdagen –ein liten tur i hagen. Fredagen vart eg sendt ut på permisjon mot min vilje. Eg var kjempesliten, og hadde eit hovud som overhode ikkje fungerte pga. Nevroleptika.  Eg ba om å få vere i ro på sjukehuset, men det fekk eg ikkje. Eg forsto at eg ikkje kunne reise heim til døtra mi. Eg ville då berre blitt setande å grine –trur eg. Eg hadde ikkje krefter igjen. Eg valgte derfor i samråd med henne å ta inn på hotell i Molde.  Eg fekk rom i femte etasje…. Eg valgte å ikkje hoppe.  Heldigvis. Eg var totalt ødelagt av overlegen, nevroleptika og isolat. Eg gjekk rundt som ein zoombie i byen. Spiste –klarte å gå frå lunsjregninga, men kom heldigvis på det seinare på dag og fekk gjort opp for meg… Og eg sov. Det tok meg seks måneder å restituere meg etter utskriving. Brå seponere har eg gjort nokre gonger no, og eg veit kva eg har behov for i den fasa.  Heldigvis hadde eg hund og kom meg ut. Isolasjon er farlig i den fasa, samstundes som eg har behov for mykje kvile. Psykiater Svein Haugsgjerd seier at å gå gjennom ei psykose er som å gjennomgå eit indre jordskjelv…. Psykosa kan og vere fin, gi næring… -men ein treng tid og rom til å fordøye den.

Det å fri seg frå Nevroleptika er langt verre –er mi erfaring…

Ein liten kuriositet til slutt: I Epikrisa mi står følgende: Pasienten er sterk motstander av psykofarmaka, på grensen til å være vrangforestilt (også når hun er frisk) Jaja, kanskje har min motstand mot Nevroleptika samanheng med at eg holdt på å døy inne i institusjon i 1989? Samt at eg over 30 år har møtt mange pasienter som i dag er døde? -Eller som i dag har ei svært redusert fungering pga. Nevroleptika? Og er mitt engasjement over 30 år ei vrangforestilling? Kven er dommer? Eg håper tvangsmedisineringa psykiatrien utsetter oss for ein dag blir dømt like hardt som lobotomien blir i dag.  Kjemisk Lobotomi v/tvang er forkastelig og den gir iatrogene traumer.

Juni brev frå Silver Bear!

Då har snart halve Juni gått, og eg har ikkje skreve eit ord! Det har vore hektisk i mai og juni: Eg har vore i Danmark og filma ein av mine store helter Peter C Gøtzsche.. https://vimeo.com/338299977Lytt og gjer dine eigne refleksjoner.

Eg har gjennomført samtaler som IoPT (Identitets orienterende Psykotraume Terapi) student, samt hatt prosesser. Og eg er evig takknemlig for mine øvingsklienter!  6. Juni besto eg eksamen og eg er no Godkjent Traumeterapeut IoPT!!! Er stolt og glad! Eg har gått på videreutdanninga ved Institutt IoPT i Oslo sidan 2017. Det har for meg vore ei gåve. Å få lov å lære og å samstundes gå i eigen terapi er uvurderlig. –For meg. –Og eg er nok av dei som aldri blir ferdig! Eg har no tre utdanninger: Barnevernspedagog, Spesialpedagog m/2. Avd. og Traumeterapeut. -I tillegg har eg veiledning, SEPREP psykiatri, Ledelse/administrasjon og grunnkurs IGA.  Ja, eg er kanskje den evige student, men det er kjekt å lære, kjekt å undre seg…

I tillegg hadde eg forelesning for LIS leger i psykiatri frå heile landet sist veke. Dei hadde samling her i Ålesund. Det var veldig kjekt, men eg bruker tid –og energi på å forberede meg. Fordi LIS legane er for meg framtida, og håpet… -Om ein anna psykiatri. Ein humanistisk psykiatri. Dei er derfor viktige for meg, for oss!

No har eg ferie! Og akkurat no kjennes det veldig godt. Eg og jenta mi reiser på tur Tirsdag, gleder meg til det. Akkurat no er det pakking og heilt trivielle ting som opptek meg.

Den dagen eg holdt forelesning for LIS legane, fekk eg beskjed om at eg hadde bestått eksamen som Traumeterapeut IoPT. Dette får meg til å reflektere tilbake til mai/juni 1989 30 år tilbake… . Psykiateren min frå Hjelset og kommuna der eg var fødd og oppvokst hadde då følgende framtidsvyer for meg: Eg burde søke uføretrygd,  og eg skulle få tildelt kommunal bolig, samt at eg burde ta imot depotsprøyte, Nevroleptika. Der sat eg, på møte -24 år -Og nekta. I dag tenker eg at eg var modig? Eg var redd. Samstundes som eg hadde det heilt klart for meg: Seier eg ja til dette, då tek eg sjølvmord –eller; så blir eg ein sint og forferdelig pasient resten av livet…. Det var som om dei tok frå meg all verdigheit, alt håp i det møtet. Den støtta eg hadde i møtet var psykologen min: Bjarte Rekdal. Lune, gode Rekdal. Han sa at han kunne prøve, at han ville vere der. Og ikkje minst: han støtta meg i å fortsette på studiet eg gjekk: Barnevernspedagogutdanninga. Ja, eg brukte fem år, tre er normalt. Ikkje fordi eg ikkje besto eksamen, men fordi eg vart tvangsinnlagt tre gonger i løpet av utdanninga. Mi lykke var kanskje at eg hadde gått 1,5 år på utdanninga før eg vart innlagt første gong? Første del av andre året hadde vi mykje psykologi, og Rekdal sto for den psykodynamiske tilnærminga. Den har seinare blitt mi retning faglig. Rekdal strekte forståelsen vår –han kom inn på Lacan –og det er enda komplisert for meg…. Akkurat no har eg leita fram boka –”Det umedvitne språket”, av Rekdal -og eg skal bryne meg på den! Eg veit at der er det Gull!

Eg var heldig som var student i Volda då eg vart sjuk. Den humanistiske tradisjonen som er der og var der i fagmiljøet gav meg styrke til å kjempe. Samt at mine foreldre ikkje hadde forutsetninger for å forstå psykiatrien (kven kan ha det? ). Eg trur dei fann ei form for tryggheit i det Volda sto for. Eg har på eit vis to sett foreldre i denne perioda av livet. Mor og far, og i tillegg  MRDH –Volda! Eg veit ikkje om eg hadde klart dette livet uten.

Då eg var ferdig i Volda og hadde fått min eksamen reiste eg til Finnmark. Eg måtte lengst mulig vekk frå psykiatrien i Møre og Romsdal. Mine foreldre lot meg reise, og ja, eg veit dei var bekymra. –Men dei forsto at eg måtte bort. Dei hadde sett meg medisinert til det ugjenkjennelige, uten språk og uten vilje påska 1989. Eg reiste, ein fantastisk tur på Hurtigruta nordover. Og då vi passerte Hammerfest forsto eg strofa: ”Furet værbitt over vannet”.

Eg fungerte godt i jobb nokre år. Men eg var sliten, og trua på meg sjølv og eit liv på utsida låg langt inne… Eg hadde tross alt fått klar beskjed med psykiater og kommune at eg ville ha behov for Nevroleptika resten av livet, og at jobb var altfor ambisiøst. Det einaste eg viste sikkert det var at på Nevroleptika kunne eg ikkje fungere. Då får eg bomull mellom øyrene, og eg klarer ikkje å tenke, ikkje å fungere. Eg fungerte, men eg var usikker og redd.  Då eg mange år seinare feira 50 års dagen min fekk eg opplest diktet :”Kjerringa mot strømmen”

Diktet:
KJERRINGA MOT STRØMMEN

Av André Bjerke.

I denne tid da frihet aktes lite,
kan det for nordmenn være godt å vite

at vi har fostret her på hjemlig mark
en frihetshelgen, større enn Jeanne d’Arc.

Hun var av dem hvis nese det er ben i,
for hun var født prinsipielt uenig.

Hun har – fordi hun var så vrang og vrien –
fått evig plass i folkepoesien.

Og sjelden var en dame som fikk plass i
et eventyr, så eventyrlig trassig!

Hun lot seg ikke engang overmanne
da hun ble holdt med hodet under vannet.

Da var det bare stemmen vannet kvalte.
For hun stakk hånden opp. Og hånden talte!

To fingre dannet klippende en saks.
Så drev hun opp mot strømmen som en laks.

Og over fossen lå hun samme aften
i suveren protest mot tyngdekraften.

Hun holdt på sitt. Hun var den bedre del
av det vi kaller Norges folkesjel.

Hun er vår adel, hun er frihetsdrømmen
hvis norske navn er: Kjerringa mot strømmen.

Hun er av dem jeg gjerne skulle kjenne.
Det beste i oss er i slekt med henne.

Kanskje var det slik eg kjente meg, men eg var enda ung og på usikker grunn? Autonomien min var så grundig trakka på av det tvangsregimet eg hadde opplevd i Norsk helsevesen, at då eg vart gravid valgte eg å ta abort. Dette var i 1993. Eg visste ikkje om eg ville klare dette livet –på utsida. –Og eg viste at på Nevroleptika ville eg aldri klare å ivareta eit barn. Dette til tross for at eg hadde ein trygg jobb, god inntekt og alt låg egentlig til rette for å bli mamma. Dommen frå psykiatrien var hard, og med kva rett gav dei meg den?

Diagnosene beskriver berre symptom, dei seier ingenting om årsak: Eg har det meste av mi erfaring frå Møre og Romsdal der eg har møtt overleger med ei biomedisinsk tilnærming til meg som pasient.

Men i 1994 vart eg lagt inn i Tromsø! Der møtte eg ein anna psykiatri. Dei hadde ei endringsfokusert tilnærming. Dei laga ei grundig sosialanamnese basert på informasjon frå foreldra mine –mor smiler enda når ho minnest telefonen frå overlegen dei prata i  over ein time… Dette er einaste gongen mine pårørende har vore ivaretatt av psykiatrien, dei kontakta og kollegaer, dåverende kjæreste m.fl..

Tom Andersen sitt arbeid med ”Reflekterende team” sto sterkt i Tromsø då, og Jakko Seikkula sitt arbeid i Finland var i sin spede start med ”Åpen dialog”. Eg var heldig som fekk oppleve dette. Eg vart sett som eit subjekt, ikkje som eit objekt.  Tromsø har gitt meg mot og styrke og kanskje evne til å vere litt ”Kjerringa mot strømmen” i høve til psykiatrien og i livet mitt?

I Tromsø fekk eg ligge på skjermingsstua uten taklys. I ro. Uten medisin/sprøyter. Eg trudde det var laser i lysrøra på rommet mitt. Overlegen kom innom meg daglig, og drøfta med meg det arbeidet han gjorde med å innhente opplysninger for å forstå. Eg vart trygg, og sov etterkvart på rommet om natta. Eg var inne i 20 dager, mitt kortaste opphold og deretter ute i 11 år, før ei ny krise slo meg ut. Den var jobbrelatert.

I 1996 vart eg mamma.. Noko eg ikkje hadde våga om ikkje psykiatrien i Tromsø klarte å normalisere at eg hadde komt i krise, og gitt meg håp om eit verdig liv. Eg var 30 år i 1994, eg mista mykje av meg sjølv –og eg valgte bort eit barn, som følge av mitt møte med psykiatrien då eg var 24 år.

Eg har blitt overmedisinert tre gonger, 1989, 2007 og 2014. Det er vondt og veldig skremmende. Eg har sete utallige timer på isolat, ofte over fleire døgn uten utgang, sist i 2016.

Dette er galskap! Gi oss tid, rom og ei god skjerming. –Og ikkje minst HÅP! Dette skreiv eg om i 2014. Søk Eidsvik på Erfaringskompetanse.no ”Medisinfrie Behandlingsalternativer” om du vil lese meir…

Eg har berre brukt den medisinen eg har fått på innsida med tvang, gjennom sprøyter. Eg har på 30 år iallfall 28 medisinfrie år! Eg var ikkje høg i hatten då eg 24 år gammel valgte å gå mot psykiateren sine råd. Men eg hadde gode og vise mennesker på utsida som støtta meg, samt ein livsvilje. Og eg har lært at når eg alltid velger å ta ein ”Cold Turkey” ved utskriving, så tek det meg ca seks måneder før eg er tilbake i meg sjølv uavhengig av lengd på tvangsbehandlinga. Eg må ta det rolig i denne tida, og gjere det eg klarer, ikkje ha høge krav til meg sjølv. Det blir mykje ro. Eg har hatt hund siden 2005 og fram til i fjor. Han var viktig i høve til å kome meg ut på turer… Han var ein god alternativ medisin…

Ønsker deg ei god langhelg, og ein fin sommer.  Håpet om ein humanistisk forståelse av mennesket og i møtet med mennesket -må vi aldri miste! Håpet om ein anna psykiatri.

Den biomedisinske oppdragande og dømande psykiatrien skjer enda….

Inger-Mari

 

 

 

 

https://www.dagensmedisin.no/artikler/2019/04/24/vi-treng-ein-anna-veg-vidare/

Eg deler lenke til den siste artikkelen eg hadde i Dagens Medisin. Ellers så kan du finne fleire artikler av meg der, og i Nasjonalt senter for Erfaringskompetanse: erfaringskompetanse.no. På begge stadane kan du gå på søkefeltet og søke: Eidsvik.

Noko er gammalt, og noko nyare. Eg håper at eg over tid har blitt ei tydligare og klarare stemme for oss som har tvangserfaring eller som er overlevere. NB: Det er viktig for meg å understreke at vi ALDRI har vore «brukere». Vi kan ikkje vere «brukere» av tvang, vi blir brukt tvang på, personalet er brukere av tvang….

Første «stuntet» eg gjorde var allerede i 1990 i høve til mine opplevinger i psykiatrien. Det ligg på Erfaringskompetanse.no i form av ein film. (Nederst i eit intervju der eg forteller om at eg må ha terapi etter behandling) I filmen blir eg intervjua av ein student ved Medialinja i Volda. Eg var berre 24 år, men eg tenker i dag at eg hadde ei grei framstilling av mi oppleving. Eg var nøktern. Det eg forteller om hende i 1989, og det er faktisk det året mi største iatrogene traume vart påført meg…. Og som har blitt retraumatisert ved kvar innleggelse, bortsett frå i Helse Nord/Tromsø i 1994. Det skal eg fortelle meir om etterkvart.

Eg vil skrive meir om mine indre og ytre opplevinger, men no i Mai er det ganske mykje som skjer! Men får eg ånda over meg så ligg det plutselig eit innlegg ute.

Ønsker dokke alle ein fin Mai måned!

 

Eit underlig navn på ein blogg av ei norsk kvinne på 54 år. Eg hadde kanskje hatt fleire følgere om eg brukte mitt eige navn? Jaja, men no er ikkje poenget mitt å få så mange følgere, Men å ta vare på undringa, og å prøve å beskrive litt av det psykiaterane klassifiserer som psykose, bipolar lidelse og andre diagnoser. Eg har heile 7-8 diagnoser frå psykiatrien. Men dei har aldri utreda meg, aldri spurt meg kven eg er. Dei har sett på symptoma mine, som om eg skulle vore ein sirkusartist i ei forestilling. Eit objekt. Vurdert meg og bestemt seg for kva diagnose som passer. Det er nok derfor eg har så mange diagnoser og; -eg har møtt mange ulike psykiatere frå mange nasjoner over ei periode på 30 år. Psykiatri er ein lite presis kunnskap, og vi pasientene er ofte prisgitt psykiatere med eit biomedisinsk kunnskapssyn, basert på naturvitenskap, på sjukdomsmodellen.

Ei Dame som meg kjem då til kort…. Eg trur på den gode relasjonen som redskap og forståelsen som metode. Behandling i form av samtaleterapi med psykiatere har eg aldri fått, dei har gitt meg tvangsmedisinering og isolat. Eg har kjøpt privat behandling i etterkant av innleggelsane av dyktige psykologer. Kosta på meg utdanning som traumeterapeut. (Som student var kravet at vi måtte gå i eigen terapi, noko eg hadde behov for.) Eg er traumatisert av tvangsmedisinering og isolat. Dei 7-8 diagnosene frå psykiatrien har eg ikkje eit forhold til. PTSD (Post traumatisk stress disorder/lidelse) er ein konsekvens av behandlinga eg har fått. Den diagnosa er gitt av psykolog på utsida, og den kan eg relatere meg til. Men det kunne dessverre ikkje psykiaterane eg møtte i 2014 og 16. Eg forsøkte å drøfte min PTSD med dei. Overlegen lova meg at om eg vart innlagt igjen, så vil eg bli møtt med sprøyter/tvangsmedisinering/isolat –og med trussel om belteseng. (Alt dette opplevde eg i 2016, i tre måneder) Overlegen trur ikkje på min PTSD. Dette gjer at eg mest trulig aldri vil kunne slappe heilt av i livet mitt. Eg er i konstant beredskap. -Fordi eg er så redd sprøytene med Nevroleptika: Eg trur eg skal døy for kvar sprøyte. –Eg har overlevd mange slike dødsøyeblikk. Overmedisinering er grusomt vondt, noko eg har vore utsett for tre gonger i livet. I tillegg gjer Nevroleptikaen at eg mister meg sjølv. Eg har bråsepponert/kutta ut medisin kvar gong dei slepper meg ut. Eg veit då at eg må ha minst seks måneder med ro, for å finne tilbake til meg sjølv….

Nevroleptika er rottegift både for hjerne og kropp… Når min PTSD blomstrar og eg er i beredskap, kan eg bli ukritisk og irrasjonell. Men eg er først og fremst veldig, veldig redd. Eg er då i overlevelse, ikkje i mine sunne deler. (Jamf. FIG. 1 Franz Ruppert, IoPT, du kan søke opp IoPT.no for å lese meir om dette.) Rasjonelle meg, veit at dei ikkje vil drepe meg no. Men når først politiet kjem, deretter sprøytene hjelper ikkje det. Eg blir desperat, eg får dødsangst. Eg blir retraumatisert. Frå 1989 har eg samalikna mine traumer/mitt reaksjonsmønster med det eg har møtt hos FN-Veteraner/Krigsskadde. –Vi sender ikkje ein FN-Veteran tilbake til krigen for at vedkomande skal bli fri for sin PTSD?

-Men tilbake til poenget i dag: Kvifor kaller eg bloggen min The Silver Bear? Ja det er ei historie som skaper undring i meg. Eg var innlagt i 1988 og 89. Då vart grunnlaget for min PTSD lagt. Hausten 1990 kom ein person til meg og fortalde meg at eg burde lære å Gande. Det hadde vedkomande blitt fortalt frå den gamle i si familie. Å Gande er ifølge det store internettet å sette vondt på ein annen. Dette er ikkje noko ein skal/bør gjere. Eg fekk lære korleis. Eg fekk og lære å ha respekt for Ganden. Eg har Ganda ein gong i livet for å berge livet. Takk til den slekta som lærte meg.

I 1991 vart eg på ny innlagt i den lukka psykiatrien. Eg møtte den psykiateren som ødela meg i 1988/89. Han var for meg ein farlig mann, -ein slange….. Han hadde smale stikkande auger, og ut frå min forståelse, ingen empati. Eg var livredd. Han var igjen min behandler. Ein dag kom han ilag med overlegen og oversjukepleier gående gjennom korridoren i avdelinga. Eg kom gående imot. Då Ganda eg han. Eg avslutta med orda: MI KRAFT OG MIN STYRKE HAR EG FRÅ SVARTA BJØRN. Eg kjente på krafta til Svarta Bjørn. Men eg hadde då ikkje noko forhold til henne… Eg forsto ikkje kvifor eg avslutta slik. Like etter gandinga fekk eg ny psykiater. Den nye, ilag med psykiaterane eg møtte i Tromsø i 1994 har gjort at eg har våga å leve til tross for at norsk psykiatri er farlig. Takk.

Mange år seinare deltok eg på eit introkurs i slektsgransking. Dette var i 2013. Min farfar har ikkje mi familie hatt kontakt med. Eg visste i 1991 at han var frå Sortland, eg kjente til navnet og kor han hadde bodd som voksen. Eg valgte han som objekt for mi gransking på introkurset, då resten av slekta er rimelig granska på begge sider… Eg fant ut at han var fødd i Gällivare, Malmberget i Sverige –samtidig som Svarta Bjørn var der…. Han vokste opp med sin onkel på Sortland. Eg tok kontakt med ein lokal historiker på Sortland. Eg leste lokalhistorie derfrå, og eg fann bilde av onkelen til farfar og eg fann informasjon om slekta. Min far fekk denne informasjonen før han døde. Lokalhistorikeren fortalde meg at hans far visste kven Svarta Bjørn var, men han hadde dessverre aldri spurt sin far om dette.

For meg er dette underlig. Kan mi oldemor vore Svarta Bjørn? Er det feil at det er Anna fra Narvik som er Svarta Bjørn? (Min tanke er at ho ser altfor ung og altfor snill ut. Eg har eit fotografi frå Gällivare av ei kvinne. Det er mest trulig ikkje Anna frå Narvik, men kan det vere mi Oldemor?) -Ein dag vil eg nok reise til Gällivare, for å sjå om eg kan finne fleire spor etter mi oldemor. Og for å forstå det livet ho levde der. Uansett kven ho var, så var ho nok ei sterk, tøff kvinne. Det måtte ho vere for å overleve i det samfunnet som var der, den gong då. Og den arven bere eg med stoltheit. Eg er og ei sterk flott kvinne som har overlevd Norsk Psykiatri frå 1988 til 2016! –Med vitet i behold! Den styrken mi Oldemor måtte ha hatt, den styrken eg har, er grunnen til navnet på min blogg: The Silver Bear. –Og dåpskorset mitt var sølv…

Eg har mange flotte kvinner i slekta. Men denne historia om ”mi” Svarta Bjørn er det lov å undre seg over? Kan vi arve meir enn utsjåande? Kan vi arve historier på eit ubevisst plan? Eit familiemønster vi ikkje visste om? Det eg veit med sikkerheit er at Svarta Bjørn aldri har vore tematisert i mi familie før i 2013, då mellom meg og min far. Nei fuglane veit; eg har lest Jung, Kohut, Lacan, Freud, B. Rekdal og mykje meir for å prøve å forstå… -Men kanskje er det ikkje slik at vi skal forstå alt, kanskje skal vi gi rom for undringa? Akseptere at det ikkje er alt vi kan forklare? Eg liker den tanken. Biologisk naturvitenskaplige retta psykiatere aksepterer ikkje rom for undringa, er mi erfaring. Dei vil Forklare, Diagnostisere og Medisinere meg –uten mi innblanding. -Eg vil undre meg og leite etter svar…. Prøve å finne ein forståelse i meg. Det er mitt liv. Eg har eit humanistisk grunnsyn på mennesket, eg finn det meir spennende! –Og for meg, og mange med meg: mindre farlig! Møt meg som pasient med respekt. Svaret har pasienten, det er i pasienten. Men då må du vere lyttende, vere ein god gartner som sørger for at pasienten kan blomstre…

Takk for at DU leste, god Søndag, god veke!

Denne helga blir det to blogginnlegg. Eg er inspirert til å skrive. Ute er det ruskete, storm og regn.

I 1989 vart eg overført frå Avdeling Sør til C4, begge lukka poster ved ein stor psykiatrisk sentral institusjon i Møre og Romsdal. Dette var ei tyngre avdeling, som mine medpasienter advarte meg mot. Eg fekk høyre at kom eg dit, ville eg ikkje kome ut igjen. Eg var 24 år. Eg kom etterkvart på storskjerminga/isolat på C4.

Den besto av ein stor gang, med pasientrom på eine sida, og ei stue på andre sida av gangen. I gangen var der ikkje andre møbler enn stoler til vaktene/pleierane.  Eg var åleine inne på denne storskjerminga. Rommet mitt var strippa for møbler og bilder. Eg hadde madrass på gulvet og sengetøy. Om natta sat vaktene utanfor døra mi, med foten mot dørbladet, slik at eg ikkje kom meg ut. Det var eit lite vindu i døra, slik at dei kunne observere meg, og eg dei…. For meg er dette isolat, ikkje skjerming.

Om nettene var eg veldig redd. Eg frykta at eg aldri meir skulle få leve livet mitt slik eg ønska. Eg visste ikkje kva planen var, eg forsto ikkje behandlinga eg vart utsett for. Det var då ho kom i meg; Den vise kvinna frå Nord.

Om nettene sat eg på senga, og nynna på Jørn Hoel sin sang ”Har en drøm”

Har en drøm om å komme hjem
Dit ei framtid ennå bor
Har en drøm om å finne frem
Over ei mørklagt jord
Snart stiger sol et sted i øst
og i natt har ingen gitt deg svar
Men det finnes ei fattig trøst
Drømmen du alltid bar

Har en drøm om å høre tel
I en hverdag taus og grå
Har en drøm om at alt æ vil
finne en vei å gå
Snart stiger sol et sted i øst
alt vil være som det en gang va
Men det finnes ei fattig trøst
Drømmen du alltid bar

Et døgn går forbi
Du lever på lånt og kostbar tid
Mens et hjerte slår
og dagan går og går

Har en drøm om et ainna land
og en lengsel øm og stor
Har en drøm som e skrift i sand
Skreven med store ord
Snart stiger sol et sted i øst
Og en verden venter kald og klar
Men det finnes ei fattig trøst
Drømmen du alltid bar

Lalalananana osv…

Snart stiger sol et sted i øst
og i natt har ingen gitt deg svar
Men det finnes ei fattig trøst
Drømmen du alltid bar

Låtskrivere: Trygve Hoff / Svein Gundersen

-Og gråt.  Men sola sto opp i øst, og det kunne eg sjå frå vinduet. Eg byrja derfor å helse til dei vise kvinnene i Øst, i Sør, i Vest og til dei gamle i Nord –med respekt. Eg var ung, men kjente/såg at eg sto i ein tradisjon med vise kvinner.  Og eg var ny i Nord. Dette har fulgt meg kvar gong eg blir aktivert –eller psykotisk som dei biomedisinske herrer beskriver det. Eg kjenner då på ei voldsomme kraft.

-Eg har ikkje vore ein enkel pasient…. Eg har ikkje vore voldelig anna enn i pressa situasjoner: ved tvangsmedisinering. Då kjemper eg for livet mitt.

Men kanskje var det slik at eg måtte finne eit felleskap der det ikkje var ein forståelse? Eg har aldri vore meir åleine og redd enn det eg var på C-4, men heller aldri kjent meg så sterk som disse morgenane når sola sto opp i øst.  -Og eg kunne helse i respekt.  Kanskje måtte eg finne meg eit alter ego for å bere håpet og trua på at eg ville overleve og kome tilbake til livet?

Dette var etter at eg hadde gått i korridoren for flyktningane som eg forteller om i bloggen under. Det var etter at eg hadde fortalt at Nelson Mandela kom til å tale for ei stor folkemengde i Sør-Afrika –Det såg eg i stålaskebegeret på rommet mitt på Avd. Sør. –Og C-4  var etter at eg hadde brukt ei heile natt for å formidle Kuwait krigen… Då sat nattevaktene fjetra på røykerommet og formidla at det var kjempespennende å høyre på meg.  Jaja, ikkje veit eg. Men slik var det og har det vore for meg.  Mandela vart sett fri året etter i februar og Kuwait krigen starta i august 1990.  Eg var innlagt seinvinteren og våren 1989.

Etter storskjerminga var eg ei kort tid inne i avdelinga på C-4, før eg kom på anna skjerming. Dette var påska 1989.  Den påska kan eg dessverre ikkje beskrive så godt. Eg husker berre glimt. Mellom anna at eg sat på golvet to meter frå toalettet å tissa på meg. Eg var overmedisinert og hadde spasmer i heile kroppen. Noko som er svært smertefullt. Eg klarte ikkje å gå. Eg veit frå beskrivelse av besøkende at eg sat i ein stol. Men eg var ikkje kontaktbar. Eg klarte ikkje å prate. Dette pga medisin. Dette kan eg ikkje huske. Det var ein ubeskrivelig vond opplevelse for mine pårørende som besøkte meg.  Dei vart redde. Eg husker at det kom sprøyter også om natta. Ser enda nattsøster for mitt indre i kvit legefrakk og seilerstøvler. Ho sprang mellom bygga. Eg husker det kom inn ein kvinnelig psykiater, eg spurte om dei skulle drepe meg. Då stoppa medisineringa.  ”Min” psykiater som hadde ansvar for medisineringsregimet hadde påskeferie, og takk for det.  Eg er evig takknemlig for at den kvinnelige psykiateren såg meg, og lytta til meg. Kroppen min var på bristepunktet av kva den kunne tåle. Kan huske smerter i hjertet.

Denne påska er hovedårsaka til min PTSD.  Dei klarte nesten å ødelegge meg og min vilje.

Eg har vore tvangsinnlagt nokre gonger i livet. (1988/89 og i 91. I 1994. 2005 og 2007, i 2014 og 2016) Når eg er i overlevelse for å stenge mine traumer ute så kan eg bli aktivert og opptre voldsomt.  Kanskje må eg lage litt støy for å slippe å kjenne på det som er vondt og vanskelig? No har eg tatt utdanning som IoPT terapeut. Og eg forstår at eg må bere meg sjølv på ein anna måte. Eg må jobbe med å stå i mine sunne deler, og ikkje drepe meg sjølv med jobb og anna i overlevelse.

Men det som gjer meg trist er at den ”behandlinga” eg har fått –som eg har gitt dokke eit innblikk i frå 1989 ikkje er spesiell. I 2016 vart dei unge og eg møtt med tvangsmedisinering, isolat, beltelegging. Eg vart rett nok berre trua med beltelegging.  Dei psykiatriske diagnosene beskriver berre symptom eit menneske i krise kan vise. Er det rett å knuse eit menneske i krise med medikament, isolat og beltelegging? For å fjerne symptoma?  Eg har savna å bli sett. At nokon intervjuer meg om meg om mitt liv, for å forsøke å finne årsak til mine symptom.  Eg trur at alt henger samen med alt, og at mine syn/kjensler har rot i mitt virkelige liv, frå generasjonane før meg…. Eller, -på eit forunderlig vis, det som kjem?

Mitt alter ego ”Den vise kvinna frå Nord” har bore meg gjennom dei svartaste nettene, og har vore viktig for meg.  Men er det sjukt?  Eller er det utslag av at eg er kreativ i møte med smerte? At eg var i fare? Er det ein overlevelsesstrategi som har vore nødvendig?  Dei medisinerte viljen min sønder og sammen, men eg fann ei styrke, ei kraft.  Og når eg seinare i livet har blitt aktivert i min PTSD og har vore i høgaste beredskap er det denne viljen/krafta eg kjenner på ved innleggelser. Eg er så redd tvangsmedisinering at eg kan ikkje beskrive den redselen med ord. Då er det trygt å ha den vise kvinna i mitt indre….

God Søndag!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

I går streika mange ungdommer for klimaet. I 1988, då eg vart innlagt i psykiatrien første gong, var eg sjølv aktiv i høve til klima og fattigdomsproblematikk. Eg hadde lest Brundtland kommisjonen sin rapport (1987), samt ei bok om Nord –Sør konflikten m.m.. Eg og medstudenter skipa til folkemøte i Volda. Dette var eit debatt møte mellom Annette Thommessen i NOAS  (Norsk organisasjon for asylsøkere) og Harald Trefall i FMI (Folkebevegelsen mot innvandring).  Dette vart eit stort møte, og vi vart filma og omtalt i Dagsrevyen.  Eg var student og det ein kan kalle ei politisk bevisst rødstrømpe.

I 1988 vart eg tvangsinnlagt. Eg var inne ei veke rett før jul. Var heime i jula, deretter var eg tvangsinnlagt i tett på 6 måneder.  Eg vart hardt medisinert, og for meg er helvete på jorda der eg var då.

-Men det er ikkje dette eg vil ha fokus på i dag. Eg vil fortelle kva eg såg og fortalde om i høve til flyktningkrisa; i 1989.

Dei biomedisinske sakkunnige beskriver mine syn og mine kjensler som psykose. Eg veit ikkje korleis eg skal beskrive det, men eg ser i bilder,  -og eg prater ut frå bilder og kjensler når eg er aktivert.  Syna mine kan fare vide, men eg er bevisst på kvar eg er. Eg veit at eg er innesperra bak tjukke murer og bak låste dører.  Nokre gonger har eg tenkt at eg kanskje fekk sjå så mykje på kort tid at eg vart overvelda og redde? Særskilt i 1989, eg var ung.  Men om det er slik, kvar kjem då dette ifrå? Eg vil gjerne skjermast når eg er aktivert –Eg ønsker då ro, -Få rom til å prate/skrive frå meg -Og eg trenger hjelp til å sove.  Eg har aldri hatt og kjem aldri til å få nytte av nevroleptika.  Nevroleptika dreper meg og kreativiteten min.  Nevroleptika stenger meg inne, og då finn eg ikkje vegen tilbake til livet.

I 1989 gjekk eg fram og tilbake i korridoren på lukket avdeling, i fleire døgn. Eg hadde på meg ein kvite sko, og ein svart sko for dei fattige i verda.  Eg formidla at eg gjekk på ei grense mellom nord og sør. Eg såg mennesker kome i hopetall mot oss i nord og vest, frå sør og øst.  Eg sa at dei kom over land og over sjø. Eg såg dei som ei bølge med mennesker i sjøen og på land.  Eg snakka om katastrofe. Eg fortalde at eg kjente på sinnet dei bar, som dei har bore i generasjoner. Eg fortalde at dei er sinte på oss og vår velstand, medan dei er utarma og svoltne.  Eg viste til Brundtland kommisjonen sin rapport som handla både om klima og om fattigdomsproblematikk.  Eg sa vi måtte handle. Men det er syna eg hadde og kjenslene eg kjende som aldri har forsvunne for meg. For meg var det ei tung bør, og på ramme alvor.  -Men eg var innesperra og pr. definisjon gal.

Dette er berre eit eksempel frå mi rikholdige imaginære skattekiste. Eg vil dele meir, eg har mange eksempel som kan knyttast til ei virkeligheit som kom, eller som har vore –som eg ikkje kjente til.

Korleis kan dette skje? Er det telepati? På denne tida var eg på ein stor sentralinstitusjon der mange hadde bodd i fleire tiår. Svært mange av dei var interessante mennesker med mykje kunnskap. Vi var samla på eit lite område. Sjølv leste eg Jung, Sartre, Nietzsche –og Kafka prosessen for å prøve å forstå medan eg var innlagt. Eg prøvde forøvrig å lufte teorien min om telepati med psykiateren min: Han lurte på om eg såg om han hadde antenner –før han medisinerte meg nesten sønder og sammen.

-Eller kan ein vere sensitiv og fange opp tidligare og komande hendinger? Og er dette sjukdom slik det biomedisinske hegemoniet forstår det? Eller er det naturlig?

Er det farlig, skadelig? Det er som å drøyme i våken tilstand. Å drøyme er ikkje farlig…. Men det er vanskelig å forstå.  Og det passer ikkje inn i ei naturvitenskapelig biomedisinsk årsaksforklaring.  Ei forklaring som er tufta på ein patriarkalsk medisinsk tilnærming til mennesket i psykiatrien -mennesket i krise.  Men det er kanskje bedre å bli tvangsmedisinert å dø sakte versus å bli brent på bålet?

Blir vi som pasienter pressa lenger inn i denne drøymetilværelsen (”psykosa”) fordi isolat, tvangsmedisinering og beltelegging gjer vondt? Kva med å møte oss med undring? Med respekt for vår subjektive verden? Kanskje har vår verden eit spor ein kan følge til det virkelige livet til pasienten:

Historia mi om flyktningkrisa frå 1989, dei sterke bilda eg såg og kjenslene eg hadde, kan ha samanheng med at eg i 1987/88 var aktiv i høve til flyktninger/asylsøkere og opptatt av Brundtland sitt arbeid? -Akkurat slik vi alle kan drøyme om ubearbeida hendelser om natta frå dagen før?  Det eg etterlyser er undringa? Ikkje alle passer inn i prosedyrer eller skjema.  Eg har forøvrig mange diagnoser frå psykiatrien, men eg har aldri blitt utreda….  Eg er uansett berre meg, eg lever eit godt medikamentfritt liv.

Tirsdag skal eg på Dametur til Barcelona!

PS: Kanskje er det slik at politikarane og vi skal leite opp att kunnskapen til Brundtland kommisjonen frå 1987 og handle??? -Vi kan ikkje seie at vi ikkje har visst?  Det går sørgelig seint.  Hellas drukner i flykninger (Mennesker på flukt) og her sitter vi i våre trygge heimar på nisseberget lengst mot nord.

 

 

 

Hei! Eg starter denne bloggen fordi eg ønsker å dele mine tanker.  Primært tanker om det som blir diagnostisert som psykose.  Eg er pasientaktivist i andre fora. Eg har vore tvangsmedisinert i så stor grad at eg holdt på å dø, og min vilje har nesten blitt tatt frå meg. Eg har tvangserfaring over ei periode på 30 år.

Men eg lever, og eg har hatt eit rikt liv!

Eg trur ikkje på den biomedisinske sjukdomsmodellen. Eg trur på at symptom ein viser  har ei årsak. Og at alle kan vise symptom dersom den subjektive opplevinga av livet blir for overveldande. For meg er symptoma ein mestringsstrategi.

I foredrag til studenter kaller eg mine opplevinger for min imaginære skatt. Og det er denne skatten og mine tanker om dette eg vil forsøke å formidle her.

Kvifor navnet The Silver Bear? Det kan vise til hårfagen min… I 1991 Ganna eg psykiateren min, eg avslutta då med orda: ”Min kraft og min styrke kjem frå mi Oldemor Svarta Bjørn.” Kanskje er det slik? Eg skal kome tilbake til dette, men eg ønsker å åpne opp for undringa i denne bloggen.

I andre fora kan eg drøfte ut frå min fagkunnskap og relasjonskompetanse i møte med mennesker gjennom eit langt arbeidsliv. Eg kan finne støtte for mine tanker hos professorer og andre.  Og mange er dei som har gitt meg styrke. Men her vil eg stå for meg sjølv i undringa. Uten at dei store trea skal kaste skygge på meg!

 

Thanks for joining me!

Good company in a journey makes the way seem shorter. — Izaak Walton